Expectation Management ตอน 1 สั่งการกับดักการคาดประสงค์ บทเรียนขนมจากมนุษย์สร้างห้องอาหาร สม่ำเสมอหรือว่าทุเลา?

มีมนุชบ่งบอกแหว มนุษย์จักมีความสุข เมื่อได้ติดสอยห้อยตามชิ้นที่หวัง และจักประกอบด้วยความทุกข์ร้อน ไม่ก็ขุ่นเคือง ครั้นไม่ไหวดังที่คาดหวังวาง Reality Expectation = Happiness ความตรงนี้ประกอบด้วยเอ่ยปากณรายการ Morning Call podcast ทางทวาร Creative Talk Podcast ซึ่งสามารถกดูเข้าหูขนมจากลิงค์ด้านล่าง เลี่ยนเป็นเรื่องปกติสัจธรรมเต็มที่ ๆ วันก่อนไปสังสนทนากับช่างทำผม ช่างตัดผมพูดแยกออกฟังแหว นกเขาคว้ามีแฟนใหม่เมื่อเดือนที่แล้ว และด้วยเหตุที่ดวงจันทร์เดิมคือว่าดวงจันทร์เดือนกุมภาพันธ์ กระผมจึงย้อนถามแววตวาด “หลังจากนั้นแยกออกกระไรครอบครองของรางวัลกลางวันวาเลนไทน์กับดักคู่รักแหละ?” ช่างทำผมตอบตวาด “ไม่ได้แบ่งออกเช่นไรเกินครับ” “ฉันใดไม่แยกออกล่ะ นารีแวว expect นะ” ช่างตัดผมบ่งบอกตวาด “ถ้าข้าพเจ้าแจกหนแรกนี้ เค้าจำเป็นต้อง expect ว่าคราวดาม ๆ เจียรก็จำเป็นต้องมีอีก กลายเป็นแหวข้าพเจ้าไป set มาตรฐานเอาไว้ เหตุฉะนี้ยังเปล่าแจกเป็นต่อ อีกต่างหากไม่ต้องสร้างหลักเกณฑ์ไหน ๆ หลังจากนั้นสักวันหนึ่งสมมติว่าดิฉันแจกกุสุมาลย์ไม่ก็ของกระไรแววในที่ทิวาเลิศ เลี่ยนจะคว้าเลิศเลิศ” ใช่เกิน..​ ฉันคิด วันถัดมาข้าพเจ้าคุยกับดักเธอโจ้ MD แห่งหนกงสี เจ้าเอ็งบอกว่ามาตุเรศสิ่งของเจ้าเอ็งกำลังวังชาสร้างขนมหวานค้า นี่ก็อุตสาหะปฏิรูปสูตรของเก่าแก่แยกออกทุเลาเรื่อยๆ ๆ ฉันแล้วก็ถามกลับเธอเจียรแหว.มันสมอง “ดีขึ้นเรื่อย ๆ นี่ ดีงามเนื่องด้วยลูกค้าหรือไม่ก็เพราะดีฉันเอง?” ก็เพราะว่าเห็นทีจะ ความที่ผู้ใช้คัดจะจ่ายของหวานดิฉัน คงจะเป็นเพราะแววถูกใจต้นร่างที่แววเจนใช้มาก่อนหน้านี้ เค้าเกินลงมาสั่งซ้ำ expectation เค้าตกว่า “เท่าเทียมเก่าแก่” .. เพราะวันนี้วาจาแหว “ดีงามขึ้น” เนื่องด้วยดิฉัน คงเป็นคำพูดตวาด “ผลัดกันจากไป” เพราะลูกค้า ข้าพเจ้าชินไปคุยกับดักเถ้าแก่ของกิน มนุษย์ก่อผลิตภัณฑ์เกี่ยวพันของกิน กับแม่ครัวเข้าครัว พบว่า สิ่งสถานที่พวกเขาจำต้องจัดการสิงสู่ทุกวันครอบครองงานประจำ ที่จริงจากนั้นตรงนั้นไม่ใช่งานปรุงอาหาร ทว่าเป็นการจัดการกับดักความคาดหมายสิ่งของลูกค้า ฉันบอกเธอต้น คนคิด Penguine Eat Shabu ตวาด “งานก่อร้านอาหารไม่น่าจะทุเช่นไร เพราะชนิดงานทำราเมง ก็เพียงหยิบยกลำธารซุปลงมา แล้วก็ลวกๆผู้ช่วยเหลือ เหยาะลูกชิ้น สิ้นสุดเว้น” คุณต้นไม้ใบหญ้าตอบแหว “ก็เพราะว่าทุกคนคิดแหวมันง่ายไงครับผม เลี่ยนจรดล้มกักคุมมาก” อืมมมม “การตวงดำแดงผิดสักนิดก็ทำให้รสชาติชาตะผลัดกันได้มาเหมือนกัน ไม่ก็ถ้าวานเธอโขลกหอมเทียมในครกกระเบือ แต่ว่าวันนี้เจ้าเอ็งชดใช้สิ่งม้วน รสกำเนิดก็มีพิลึกเป็นมั่นเป็นเหมาะ เมื่อรสชาติชาตะสับเปลี่ยน ขณะเมื่อผู้ใช้แววก็คาดหวังแจกดีฉันดังเดิม เมื่อใดก็ตามแววลงมา สมมติว่าดีฉันแปรไป แววก็จะสงสัยตวาดเปลี่ยนแม่ครัวรึเปล่า?” ข้อความตรงนี้อุดมทุ เมื่อห้องอาหารมีหลายสาขา จักก่ออย่างไรแจกทุกสำนักงานสาขารสชาติเกิดเหมือนกัน ว่าต่อจากนั้นกระผมก็นึกไปจรดตัวเองแหว “จริงๆแฮะ เมื่อวันก่อนเจียรทานข้าวร้านขายของ 55โภชนา แห่งหนไม่ได้เปลืองมาครอบครองทศพรรษา ดิฉันยังหวังแยกออกเนื้อผัดผ่อนกระทะร้อนรสกำเนิดตามเดิมเกิน” ตกว่า เปลี่ยนจากไป สิบพรรษาจะเปล่าแบ่งออกเจริญฝีมือพ้นแหวถ้าเช่นนั้น!!!?? ข้อความตรงนี้พาแยกออกกระผมย้อนกลับไประลึกถึงเหตุการณ์เมื่อแหล่ชันษาเดิม ข้าพเจ้าเองได้ได้โอกาสคุยกับเชฟชำนาญชั้นด้าวประสกเอ็งหนึ่ง กระผมย้อนถามแววว่า “ของกินรายการอาหารใดทำทุแรงกล้า?” แน่นอน ๆ ตอนที่ถามนี้ ข้าพเจ้าประมาณการตวาดจักคว้าวิสัชนาแห่งหนดำรงฐานะชื่อเมนูที่ดีฉันคาดไม่ถึง เมนูอาหารชอบกล ๆ เสียแต่ว่าคำเฉลยสิ่งของเชฟก็คิดไม่ถึงเพราะกระผมแน่ๆ ๆ ก็เพราะว่าเชฟบ่งบอกว่า เมนูอาหารสถานที่สร้างทุเต็มที่รวมความว่า “ต้มตุ๋นยำ” หะ!! ต้มยำเนี๊ยะหนอ!!!?? กระผมก็ทำกันได้ (กระผมตรึกตรอง) ทว่าฉันใดจรดเลวแหละ? แม่ครัวสถานที่ปรุงอาหารคว้าทุกสิ่งทุกอย่าง แต่บอกว่าต้มยำสร้างทราม “เพราะทั้งหมดมีต้มยำครอบครองสิ่งของเนื้อตัวเอง” เชฟซูบ ทั้งหมดหวังต้มยำในที่หนทางสถานที่ผิดแผกกัน ถ้าเธอเจียรกินต้มยำณต่างประเทศ จักรู้ตวาดต้มยำในต่างด้าวตรงนั้นจะไม่เผ็ด รสกำเนิดออกลูกหวานฉ่ำ ซึ่งผิดกับในประเทศประเทศไทย ดังนี้ ทั้งหมดจะมีต้มยำเป็นของตนเอง รสชาติกำเนิดสถานที่แต่ละคนหวังจักเปล่าเช่นเดียวกันพ้น นี่แล้วก็เป็นเหตุให้ต้มยำนั้นครอบครองเมนูสถานที่ทำเอาตรงกับความคาดหวังของปัจเจกชนได้ทรามตกขอบ Expectation Management สิงสู่ตรงนี้นี่แหละ คุณฉายา ผู้ประดิษฐ์นมถั่วเหลืองที่ซื้อขายอยู่เซเว่นฯ ก็ครอบครองอีกคนเอ็ดที่ฉันได้มาคุยด้วยเมื่อ 2-3ชันษาเดิม และเจ้าเอ็งฉายาก็ยืนยันความนี้เหมือนกัน อันสถานที่คุณนามทำอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน รวมความว่างาน “ปฏิรูป” สินค้าสิ่งของแววแยกออกมีรสเกิดใกล้เคียงกับดักนมถั่วเหลืองสถานที่ฉันทานกันสิงสู่ทุกวี่ทุกวันตามรถเข็นแบ่งออกได้ยิ่งนักตกขอบ เพราะว่าทั้งหมดล้วนแล้วเจนใช้นมถั่วเหลืองรถเข็น ดังนี้การได้มาทานบารมีน้ำเต้าหู้ขวด ผู้บริโภคก็จักคาดแยกออกห้วยเต้าหูมีรสเกิดเปล่าแตกต่างไปจากดั้งเดิมแห่งหนเจนใช้ลงมา งานจัดการกับดักความคาดหมายเกิดเรื่องน่าศึกษา กระนั้นก็ตาม ความ Expectation Management ตรงนี้ก็ใช่แหวจะสร้างกักคุมฉบับร่างสะดวก ๆ เค้าประกอบด้วยการค้นคว้าความนี้ลงมาอยู่เหมือนกัน จากปิรามิด เค้าบอกแหว หากคุณสมรรถสั่งการกับความคาดหวัง แจกในที่สิ่งสถานที่ประชาหวังแหวจะคว้า ในระดับน้อยที่สุด คุณจักได้รับ “ความพึงจะครั้นอารมณ์ทางใจ” กลับมา แต่ว่าหากคุณสมรรถแบ่งออกเค้าได้ตรงๆกับแห่งหน “แววจำเป็นต้องงาน” หามิได้แค่ความพึงใจขั้นต่ำสุด แววจะรู้สะอาด ประกอบด้วย loyalty มีความรักต่อเจ้าเอ็งหรือไม่ก็แบรนด์ของเธอ จะอย่างไรก็ตาม ถ้าเธอแบ่งออกในสิ่งสถานที่ “พ้นความเก็งหมายมั่น” แจกณสิ่งแห่งหนแววไม่คิดตวาดแววจะได้ “แจกในที่ชิ้นที่มนุชโง่แหวตนเองจำเป็นจะต้องการ” กับดำรงฐานะสิ่งสถานที่เค้าชอบด้วย นั่นจะทำเอาแววเกิดความพึงพอใจประการจนกระทั่ง แบบของความท้ายที่สุดก็อาทิ ต่อโทรศัพท์ iPhone สิ่งของ Apple แห่งหนออกมาครั้งแรก โดยณคราวนั้นทุกคนคาดตวาดโทรศัพท์ของ Apple จักจำเป็นต้องมีปุ่มเทียบเท่าคนอื่น จักจำเป็นจะต้องมีปากกาเสมอเหมือนคนอื่น แต่ว่าเปล่า! โทรศัพท์ iPhone ออกมาเพราะไม่มีปุ่มเช่นไรพ้น สรรพสิ่งดำรงฐานะหน้าจอเทกระเป๋า ๆ เรียบๆ ๆ กับไม่มีปากกา เสียแต่ว่าแยกออกฉันสามารถใช้นิ้วคว้า 2 นิ้ว ณการแตะต้องหรือว่าที่เรียกหาว่า Multitouch ซึ่งนั่นดำรงฐานะปรากฎการณ์นวชาต ประสบความสำเร็จ “แยกออกในที่สิ่งแห่งหนมนุษย์ไม่ฉลาดตวาดตนเองจำเป็นต้องการ” จะอย่างไรก็ตาม มีอีกหนึ่งวิจัยสถานที่น่าสนใจ เค้าบอกแหว ขนาดที่เจ้าเอ็งจักแยกออก “เกินขนมจากสถานที่เค้าจำต้องงาน” จากนั้น ทว่าก็ใช่ว่าความจงรักดามแบรนด์ หรือไม่ก็ loyalty จะเพิ่มขึ้น ขณะที่ผู้ประดิษฐ์แบรนด์หรือว่าทายิกาเองกลับหลงเชื่อแหว สมมติว่าดีฉันแจกงอกงาม แววจักมลักฉันมากขึ้น ซึ่งโน่นตรงกันข้ามกับดักความเป็นจริง รายละเอียดจะครอบครองยังไง สืบหาต่อช่วงหน้า ข้อความ Expectation Management ด้วยกัน การทวี loyalty ของผู้บริโภคครับ